Psychologia analityczna Junga
W innym znowu kierunku wzięła rozbrat z panseksualizmem psychoanalizy Freuda psychologia analityczna Junga. W miejsce libido Jung wprowadza ogólniejsze pojęcie popędu w ogóle, obejmującego i inne stany afektywne. Na konflikt nerwicowy Jung zapatruje się nie ze stanowiska historii osobniczej chorego i jego powikłań popędowych, lecz z ogólniejszego stanowiska ludzkości i oddziaływań życia zbiorowego. Objawy chorobowe Jung stara się zrozumieć ze stanowiska teraźniejszości, a nawet przyszłości. Są one mianowicie wyrazem samoobrony jednostki wobec konfliktów płynących z realnego życia społecznego. Celowość odczynu nerwicowego trzeba więc pojmować przede wszystkim ze stanowiska dzisiejszych warunków bytu chorego i jego widoków na przyszłość. Jak u Adlera, tak i u Junga nacisk spoczywa na środowisku aktualnym, którego dokładne przebadanie staje się warunkiem zrozumienia sensu nerwicy i podświadomych dążeń nerwicowej osobowości. Pod względem technicznym ogromną rolę odgrywa zebranie jak najbardziej szczegółowych wywiadów środowiskowych. Sama analiza wypowiedzi chorego staje się w ten sposób tylko uzupełnieniem wywiadu i środkiem do celu. Celem tym jest psychosynteza. Psychologia analityczna Junga ma obecnie mnóstwo zwolenników, zwłaszcza wśród psychiatrów szwajcarskich.
