Zakres zastosowania psychoterapii
Słusznie podnosi się dzisiaj z naciskiem (Muller-Hagemann, 1961), że zakres zastosowania psychoterapii bynajmniej nie pokrywa się z zakresem pojęcia nerwicy. Czy świadomie, czy bezwiednie, internista leczący swoich chorych metodami farmakologicznymi czy innymi uzyskuje wyniki tylko częściowo dzięki zastosowanym lekom, natomiast magna in parte dzięki ukrytej sugestii ? ukrytej przed chorym, a nierzadko ukrytej i przed lekarzem. Zresztą wśród chorych zgłaszających się do lekarzy ogólnych i do internistów ogromny odsetek stanowią ludzie z ?czystymi” nerwicami. Z pobieżnych zestawień dotyczących takiego samego odsetka nerwicowców wśród chorych leczonych w przychodniach i leżących na oddziałach internistycznych wynika, że w rzeczy samej chorych nerwicowych jest ogromna liczba, bodaj czy nie dochodząca do 50%. Trudność zdobycia bardziej ścisłych danych statystycznych pochodzi stąd, że pojęcie ?czystej” nerwicy bywa trudne do ustalenia, na podstawie szczegółowych „badań internistycznych mogą bowiem zawsze wyjść na jaw pewne odchylenia od stanu prawidłowego, które słusznie czy niesłusznie można by stawiać w związek przyczynowy z dolegliwościami nerwicowymi chorego. Rozwiązanie tych trudności rozpoznawczych leży w tym, że tak jak zupełnie pod względem somatycznym zdrowy człowiek może pod wpływem czynników reaktywnych zapaść na nerwicę, tak tym bardziej i tym łatwiej człowiek somatycznie chory ? i to z różnych względów. Złe samopoczucie, wynikające ze stanu chorobowego, rozkaprysza nawet bardzo twardych ludzi. Ponadto lęk przed następstwami choroby somatycznej sprawia, że chory jest bardziej niż zwykle skłonny do samoobserwacji i do śledzenia z niepokojem nawet fizjologicznych zjawisk, a tym hardziej patologicznych, czy też nie są one zwiastunem jakiegoś nieszczęścia.
