Bezdech
Bardzo często ratownik przystępując do udzielania pomocy stwierdza, że ratowany nie oddycha. Stan ten nazywamy bezdechem. W pierwszym momencie może to sprawiać wrażenie śmierci.
Podstawowym układem, który reguluje oddychanie, jest centralny układ nerwowy. Istniejący tam ośrodek oddechowy przez odpowiednie bodźce nerwowe jest ?powiadamiany” o ilości tlenu i dwutlenku węgla we krwi i na tej podstawie, jako na zasadzie odruchu, pobudza odpowiednie mięśnie do wykonywania ruchów oddechowych. Działanie ośrodka oddechowego może ulec zahamowaniu, co równa się ustaniu oddechu.
Najczęstszą przyczyną zahamowania ośrodka oddechowego jest brak dopływu tlenu do mózgu (duszenie się komórek nerwowych) w następstwie osłabienia lub ustania pracy serca i braku dopływu krwi lub brak tlenu we krwi wskutek ustania dopływu powietrza do płuc. Również inne czynniki, jak prąd elektryczny, wstrząśnięcie, uraz, zmiana temperatury krwi, zatrucie chemiczne, odruch bólowy mogą zahamować pracę ośrodka oddechowego. Tłumacząc to na język praktyczny powiemy, że bezdech występuje wskutek ustania dopływu tlenu w przypadkach utonięcia, powieszenia, udławienia się, zawalenia i przygniecenia, lub ustania pracy serca. Bezdech na tle innych przyczyn występuje w wypadkach rażenia piorunem, porażeniem prądem elektrycznym, urazu głowy, klatki piersiowej i jamy brzusznej, przegrzania, zatrucia (np. bojowymi środkami trującymi) i innych. Ratownik rozpoznaje bezdech na podstawie ustania ruchów klatki piersiowej. W wypadkach omdlenia oddech nie ustaje całkowicie tylko staje się bardziej powierzchowny i rzadki, więc nie należy tego traktować jako bezdechu. Ponieważ we wszystkich wymienionych poprzednio nieszczęśliwych wypadkach jednym z podstawowych czynników zagrażających życiu jest ustanie oddechu, ratowanie polega na stosowaniu sztucznego oddychania.
